Signos de puntuación

antes das 14.00 horas do día que se sinale

• Nos enderezos de páxinas web ou de correo electrónico úsase o punto como separador:

www.xunta.es
contratacion@vigo.org

• Subdivisión de textos con carácter normativo

Cando nos referimos á subdivisión dos artigos dunha norma, úsase o punto como separador.

Se o número en que se subdivide o artigo vai acompañado de letra, escríbese, así mesmo, punto antes desta e a letra vai seguida de paréntese:

– Número cardinal na subdivisión: no artigo 14.1.a)
– Número ordinal na subdivisión: artigo 14.1º. a)

Na subdivisión dos textos normativos o número das seccións exprésase en ordinal, non con letra:

Sección 2ª

Se usamos un número ordinal, cando este vaia seguido dun título porase punto a continuación, do mesmo xeito ca no emprego dos números cardinais:

1º. Réxime de incompatibilidades / 1. Réxime de incompatibilidades

• Subdivisión dos textos con números

Na subdivisión dun texto usando numeración, tanto no caso da arábiga como no da romana, o número vai seguido de punto e espazo antes do texto:

1. O período de vixencia desta orde (…)
I. A nota media será a media aritmética das cualificacións (…)

Punto e coma

Serve para marcar o límite entre unidades sintácticas, pero este signo delimita no interior da oración bloques máis amplos ca os separados por comas. Acouta xeralmente unidades sintácticas independentes, xustapostas, que manteñen entre si unha relación forte desde o punto de vista informativo. Porén, este signo non especifica o tipo de relación semántica que se produce entre os segmentos que une, a diferenza da coma e dos dous puntos, que establecen un tipo de relación máis clara. A coma crea unha relación de subordinación entre o elemento que introduce ou pecha e outro elemento que está nun nivel sintáctico máis alto. Os dous puntos, pola súa banda, establecen unha relación de subordinación informativa do segmento que introducen, que se interpretará como unha explicación ou aclaración, unha consecuencia, unha causa ou un resumo do segmento anterior (isto é, da información previa aos dous puntos). O punto e coma é similar ao punto e seguido.

• Delimitación de unidades sintácticas xustapostas

Empregamos o punto e coma para delimitar unidades sintácticas independentes e xustapostas, especialmente cando estas son complexas e teñen comas no seu interior:

O PNB de Bélxica foi de 87 654 millóns de euros; o de Dinamarca, de 96 528; o de Alemaña, de 340 755, e o de Grecia...

Prohíbese ter na estacada un número superior de fisgas ao de pescadores con permiso presentes nela, así como pedras ou calquera outro instrumento que sirva para bater as augas ou escorrentar os peixes de xeito que se facilite a súa captura; serán todos eles responsables do incumprimento destas condicións.

• Marcar pausas cando a coma non é suficiente

Cando se considere que cunha coma se marcaría unha pausa moi feble, acudiremos ao punto e coma. No caso de que a pausa aínda necesite ser máis forte deberiamos usar o punto:

Non lles gusta o acordo; teremos que renegocialo.

En cumprimento do disposto na norma reguladora, resolveuse a concesión das subvencións para o fomento e a consolidación das asociacións de cooperativas e de sociedades laborais; por conseguinte, deberán comprobar que os datos bancarios son correctos para que a Administración proceda a ingresarlles as contías que lles corresponden.

• Separación de elementos en enumeracións con puntuación interna nos seus elementos

Se nos encontramos cunha enumeración con elementos non demasiado complexos pero que posúen puntuación interna, o contido quedará máis claro se empregamos o punto e coma para separalos. Porén, o último elemento adoita separarse coa conxunción e.

Lindeiros: norte, casa número 10 da rúa do Vilar; sur, casa de José María del Río; leste, coa rúa do Vilar, e oeste, co mencionado predio.

Cando os elementos dunha enumeración están constituídos por oracións complexas que, pola súa vez, presentan puntuación interna, é necesario utilizar un signo de puntuación máis forte que a coma para delimitar adecuadamente onde acaba un elemento da enumeración e onde empeza o seguinte. Se usásemos comas nestes casos, complicariamos enormemente a lectura e, en consecuencia, a comprensión, xa que o texto se presenta como un bloque uniforme e confuso. Vexamos un exemplo de aplicación de punto e coma nunha enumeración complexa:

Á realización destas probas selectivas seralles de aplicación a Lei 7/2007, do 12 de abril, do Estatuto básico do empregado público; o Decreto lexislativo 1/2008, do 13 de marzo, polo que se aproba o texto refundido da Lei da función pública de Galicia, modificado pola Lei 2/2009, do 23 de xuño; o Real decreto 364/1995, do 10 de marzo, polo que se aproba o Regulamento xeral de ingreso do persoal ao servizo da Administración xeral do Estado e de provisión de postos de traballo e promoción profesional dos funcionarios civís da Administración xeral do Estado; o Decreto 93/1991, do 20 de marzo, polo que se aproba o Regulamento de provisión de postos de traballo, promoción profesional e promoción interna; os estatutos da Universidade da Coruña e o disposto na presente convocatoria.

Fixémonos en que neste exemplo, ao encontrarnos a conxunción e que remata o período, xa non empregamos ningún signo de puntuación. Isto débese a que o último elemento non é complexo.

No caso de precisarmos que unha enumeración gañe en lexibilidade, temos a opción de presentala en forma de lista cun elemento en cada parágrafo:

Medidas relativas a determinados produtos:

a) que importaron allos de países distintos dos novos Estados membros ou da Comunidade na súa composición en 30 de abril de 2004 durante dúas das tres campañas de importación anteriores como mínimo;
b) que importaron, polo menos, 50 toneladas de froitas e hortalizas mencionadas no artigo 1, número 2, do Regulamento (CE) nº 2200/1996 durante o ano civil anterior.

Debemos advertir que non se debe abusar do punto e coma como recurso para seguir engadindo información dentro dun mesmo parágrafo do cal resulten moitas oracións complexas xustapostas que alongan innecesariamente o parágrafo e dificultan enormemente a lectura e a comprensión. Neste caso usaranse os puntos.

Atopamos, ademais, exemplos en que cumpriría punto e non punto e coma xa que a pausa que corresponde é maior ca que establece a coma. Ademais, deste xeito a oración gaña en claridade expositiva:

Dous puntos

Este signo de puntuación presenta uns usos máis delimitados ca os signos anteriores. Indica unha pausa bastante breve, pero cunha función sintáctica moi precisa: indicar que o discurso que vai a continuación é unha explicación ou unha consecuencia do anteriormente dito.

• Antes das enumeracións

• Despois do verbo resolutivo que expón o obxectivo principal do texto, escrito en letras maiúsculas, tipo DISPOÑO ou RESOLVE

• Para introducir citas textuais directas

As marcas tipográficas das citas directas son os dous puntos que se empregan para introducilas e as comiñas para delimitalas:

...e di a súa exposición de motivos: «O servizo ao cidadán exixe...»

Porén, cando se trate de texto longo pode ir en parágrafo á parte sen comiñas. [Comiñas].

Tamén existe o que se chama cita mixta. Unha cita mixta presenta unha estrutura sintáctica de cita indirecta pero inclúe fragmentos literais entre comiñas.

Sostén o recorrente que non lle foi computado na executoria 1172007 o tempo de prisión provisional sufrido nela «por ter coincidido coa prisión provisional decretada noutro procedemento e co incumprimento da pena imposta na sentenza firme».

• Listaxes denominativas

Código do posto: MA.C02.00.008.15770.001.
Denominación do posto: asesor/a xurídico/a.
Grupo: A1.
Nivel: 30.
Corpo ou escala: xeral (escala de letrados).

• Nalgúns documentos administrativos obsérvase un uso innecesario dos dous puntos, que nalgúns casos mesmo é abusivo

Unha norma que debemos ter en conta verbo deste signo ortográfico é non repetilo en exceso no mesmo parágrafo. Así, buscaremos outro signo axeitado:

Pola contra, non sería uso abusivo de dous puntos se nunha enumeración nos atopamos con que os diferentes elementos van precedidos por unha parte introdutoria (encabezamento) e esta finaliza con dous puntos, mesmo no caso de que esta parte introdutoria preceda outra parte introdutoria:

O Regulamento (CE) nº 1623/2000 queda modificado como segue:
1) O artigo 92 modifícase como segue:

a) O punto 2 modifícase como segue:

i) A letra c) substitúese polo texto seguinte:

«c) O lugar de establecemento e unha copia dos plans das instalacións».

Puntos suspensivos

Os puntos suspensivos son sempre tres e van unidos á palabra que os antecede.

• Omisión de texto

Os puntos suspensivos empréganse para indicar a omisión dun texto nunha transcrición literal cando se produce ao principio ou ao final da cita:

«...os interesados poderán interpor recurso potestativo de reposición no prazo dun mes.»
«Contra esta orde, que esgota a vía administrativa, os interesados poderán interpor recurso de alzada...»

Se a omisión se produce no medio do texto, os puntos suspensivos van encerrados entre corchetes [...] ou entre parénteses (...), con preferencia para os primeiros, para evitar que o lector pense que os puntos suspensivos forman parte do texto orixinal:

«De acordo co establecido no número 5 do artigo 11 do Decreto 326/2004, do 29 de decembro, polo que se regulan os órganos de coordinación e asesoramento en materia de cooperación para o desenvolvemento e polo que se crea o Rexistro de Axentes de Cooperación para o Desenvolvemento [...], os vogais do Consello Galego de Cooperación para o Desenvolvemento serán nomeados polo titular do departamento competente...»

• Enumeracións sen concluír

Cando non se desexa concluír unha enumeración, pode optarse quer polo uso da abreviatura etc. quer polos puntos suspensivos:

(planos, informes, memorias económicas anuais da entidade, fotografías...)
(planos, informes, memorias económicas anuais da entidade, fotografías etc.)
aspectos nela recollidos (instalacións, condicións de manexo…)
aspectos nela recollidos (instalacións, condicións de manexo etc.)
ou equivalente segundo o país (CUIT, RIF, CATASTRO...)
ou equivalente segundo o país (CUIT, RIF, CATASTRO etc.)

• Os puntos suspensivos non se unen a etcétera

En ningún caso se debe utilizar de forma combinada a abreviatura etc. (nin a súa forma plena etcétera) e os puntos suspensivos, xa que resulta redundante:

Signos de interrogación e de exclamación

No Diario Oficial de Galicia a utilización dos signos de interrogación e de admiración (?/!) vese restrinxida practicamente á cita de nomes de campañas, actividades, proxectos ou formularios onde aparezan preguntas:

A campaña E logo! ten como obxectivos...

RESOLUCIÓN conxunta do 16 de febreiro do 2012, da Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria e do Instituto Galego de Consumo, pola que se convoca a fase autonómica do concurso de premios sobre consumo responsable e calidade de vida Consumópolis-7. A publicidade: compras ou cómprante?

Foi vostede beneficiario da axuda o ano pasado?

Como observamos nos exemplos anteriores, en galego a entoación interrogativa ou exclamativa márcase ao final do enunciado por medios dos signos ? e !, respectivamente. Para facilitar a lectura e evitar ambigüidades poderase indicar o inicio destas entoacións cos signos ¿ e ¡, respectivamente.

Corchetes

Cómpre utilizar con rigor estes signos dobres de maneira que cando se abran se pechen. Os corchetes teñen, igual que os dous puntos ou as parénteses, uns usos moi determinados.

• Intercalar unha aclaración

Os corchetes empréganse nas citas textuais para intercalar no texto unha aclaración que non consta no texto orixinal:

«O orzamento [da Comunidade Autónoma de Galicia] aprobarase anualmente».

• Supresión de palabras dunha cita

Cando nunha transcrición literal dun texto queremos indicar a omisión dun fragmento no interior da cita, empréganse puntos suspensivos encerrados entre corchetes [...] ou entre parénteses (...), con preferencia para os primeiros, para evitar que o lector poida pensar que os puntos suspensivos forman parte do texto orixinal:

«O presidente, actuando en nome do ente público Portos de Galicia [...] acorda darlle publicidade á adxudicación do seguinte contrato administrativo de consultoría e asistencia:»

Se a omisión se dá ao comezo ou final da cita, utilízanse simplemente os puntos suspensivos:

«...os beneficiarios terán como data límite para a presentación da solicitude o 29 de decembro de 2012.»

«Porén, o interesado poderá optar por interpor contra esta resolución recurso de reposición...»

Parénteses

Empréganse para indicar oracións ou expresións intercaladas.

Avda. Miguel, 33 (entrada por r/ Barahona), 24003 León

Selección de solucións de instalación ou de fabricación en carpintaría (portas e ventás, escaleiras, tarimas e varandas, cubertas e soportais, armazóns horizontais e verticais etc.)

RESOLUCIÓN do 20 de febreiro de 2012, da Dirección Xeral de Industria, Enerxía e Minas, pola que se dá publicidade das axudas concedidas ao abeiro da Orde do 17 de marzo de 2011 pola que se establecen as bases reguladoras para a concesión, en réxime de concorrencia non competitiva, de subvencións a talleres de reparación de vehículos (procedemento IN530C).

Podemos atopar casos de dobre parénteses se precisamos intercalar dentro dunha paréntese máis información complementaria:

O proceso selectivo para o ingreso no corpo facultativo de grao medio da Xunta de Galicia (convocado pola Orde da Consellería de Facenda do 27 de xullo de 2011 (DOG núm. 144, do 28 de xullo)) rematou no ano 2012.

• Ademais do seu uso como signo de puntuación, as parénteses presentan outros usos que veremos a continuación

• Utilízase a paréntese dereita [)] xunto coas letras minúsculas ou maiúsculas para representar as subdivisións dos textos en alíneas ou epígrafes: a), b), A), B)... Nunca se debe empregar a paréntese de inicio nestes casos.

2. A organización básica do Goberno e da Administración da Área Metropolitana de Vigo está determinada pola seguinte estrutura:

a) a Asemblea Metropolitana
b) a presidenta ou o presidente
c) a Xunta de Goberno Metropolitana
d) o Comité de Cooperación
e) a Comisión Especial de Contas

Raia

A raia escríbese no procesador de textos premendo as teclas alt + 0151 no teclado numérico. É importante non confundir a raia co guión nin co signo menos, pois as súas funcións son distintas. A raia emprégase nos incisos e nas enumeracións que van en forma de viñeta.

• Incisos

Encomendar a xestión de determinadas materias relacionadas coas listas de contratación temporal do persoal laboral da Xunta de Galicia —reguladas no Decreto 37/2006, do 2 de marzo— dedicado ás tarefas de prevención e extinción de incendios forestais e Pladiga á Consellería do Medio Rural e do Mar.

Cumprindo o disposto no artigo 8.1 do Decreto 133/2008, do 12 de xuño, polo que se regula a avaliación de incidencia ambiental, sométese a información pública por un período de vinte días hábiles, co fin de que durante este —que comezará a contar desde o día seguinte ao da inserción deste edicto no BOP e no DOG— poidan examinar o expediente, na Secretaría deste concello, as persoas que dalgún xeito se consideren afectadas polas actividades que se pretenden instalar e formular por escrito as reclamacións ou observacións que consideren oportunas.

Ese proceso de reforma para a obrigada harmonización comunitaria foi paralelo ao de modernización do dereito desta clase de sociedades, cuxo réxime xurídico, superada a dualidade de leis —a Lei de sociedades anónimas e a Lei de sociedades de responsabilidade limitada—, contén agora o texto refundido da Lei de sociedades de capital, aprobado polo Real decreto lexislativo 1/2010, do 2 de xullo.

Como xa dixemos na epígrafe dedicada á coma, para realizar aclaracións poden empregarse comas, raias e parénteses. As raias indican un contraste máis ou menos brusco por medio do cal se fai unha observación á parte ou un comentario, e as parénteses úsanse para engadir unha aclaración pero que é unha información complementaria. No caso de usarmos comas, os incisos deben estar necesariamente relacionados co contexto e ligados á sintaxe do fragmento. Á hora de escollermos entre un signo ou outro teremos en conta o anterior, pero nalgúns contextos poderá haber máis dunha opción.

• Enumeracións

Pode usarse a raia nas enumeracións para que resulten máis fáciles de ler e de identificar os seus elementos:

Con relativa frecuencia aparecen tras dous puntos amplas enumeracións, non de palabras simples ou complexas, senón de enunciados ou expresións. Cando isto ocorre é conveniente establecer unha lista das partes que se citan. Esta disposición tipográfica establece unha orde visual e xerárquica que nos orienta e evita, así mesmo, a perda da comprensión.

Opción correcta sen raias

A presente lei estrutúrase en nove títulos: o preliminar, relativo ao obxecto e aos principios xerais da política de vivenda; o título primeiro, relativo ás competencias e á planificación en materia de vivenda; o título segundo, dedicado á calidade das vivendas; o título terceiro, relativo á protección dos adquirentes e arrendatarios de vivendas; o título cuarto, abrangue todo o réxime das vivendas de protección pública; o título quinto, sobre as actuacións para o fomento do alugamento; o título sexto refírese á colaboración público-privada; o título sétimo, regula os órganos colexiados en materia de vivenda; o oitavo e derradeiro título dedícase a regular o réxime sancionador. Ademais, recóllense dúas disposicións adicionais, cinco disposicións transitorias, unha derrogatoria e seis derradeiras.

---

Opción correcta con raias

A presente lei estrutúrase en nove títulos:
— o preliminar, relativo ao obxecto e aos principios xerais da política de vivenda
— o título primeiro, relativo ás competencias e á planificación en materia de vivenda
— o título segundo, dedicado á calidade das vivendas
— o título terceiro, relativo á protección dos adquirentes e arrendatarios de vivendas
— o título cuarto, abrangue todo o réxime das vivendas de protección pública
— o título quinto, sobre as actuacións para o fomento do alugamento
— o título sexto, refírese á colaboración público-privada
— o título sétimo, regula os órganos colexiados en materia de vivenda
— o oitavo e derradeiro título, dedícase a regular o réxime sancionador.
Ademais, recóllense dúas disposicións adicionais, cinco disposicións transitorias, unha derrogatoria e seis derradeiras.

Opción correcta sen raias

A reforma introducida no noso dereito contable pola Lei 16/2007 define dous conceptos de grupo: o regulado no artigo 42 do Código de comercio, que poderiamos denominar de subordinación, formado por unha sociedade dominante e outra ou outras dependentes controladas pola primeira, e o grupo de coordinación, integrado por empresas controladas por calquera medio por unha ou varias persoas, físicas ou xurídicas, que actúen conxuntamente ou se encontren baixo dirección única por acordos…

---

Opción correcta con raias

A reforma introducida no noso dereito contable pola Lei 16/2007 define dous conceptos de grupo:
— O regulado no artigo 42 do Código de comercio, que poderiamos denominar de subordinación, formado por unha sociedade dominante e outra ou outras dependentes controladas pola primeira.
— O grupo de coordinación, integrado por empresas controladas por calquera medio por unha ou varias persoas, físicas ou xurídicas, que actúen conxuntamente ou se encontren baixo dirección única por acordos…

En ocasións, os termos que se relacionan non son expresións simples, nin sequera breves enunciados, senón auténticos parágrafos, polo que resultaría imposible establecer unha relación de dependencia adecuada. Porén, coa axuda da raia restablécese a orde visual e mental:

Opción correcta sen raias

Neste sentido, e sen esquecer outras disposicións encargadas de regular os requisitos para o recoñecemento e gozo das distintas prestacións, así como as condicións exixidas para a prestación de servizos sociais polas entidades públicas e privadas, aprobáronse sucesivamente as seguintes normas de rango legal: a Lei 3/1998, do 24 de xuño, de accesibilidade e supresión de barreiras, co obxecto de garantir a accesibilidade e o uso de bens e servizos da Comunidade a todas as persoas e, en particular, ás que teñan algún tipo de discapacidade; a Lei 14/2002, do 25 de xullo, de promoción, atención e protección á infancia en Castilla y León, cuxa finalidade é garantir os dereitos dos menores de idade, promover o seu pleno desenvolvemento e integración sociofamiliar e regular as actuacións para a atención daqueles que se encontren en situación de risco ou de desamparo; a Lei 5/2003, do 3 de abril, de atención e protección ás persoas maiores de Castilla y León, destinada a prestar unha atención integral e continuada ás persoas maiores, promovendo o seu desenvolvemento persoal e social, fomentando a súa participación e a súa integración social, e a Lei 8/2006, do 10 de outubro, do voluntariado en Castilla y León, cuxo obxecto é promover, fomentar e ordenar a participación solidaria dos cidadáns nas actividades organizadas de voluntariado e regular as relacións que se poidan establecer con respecto ás ditas actividades.>

---

Opción correcta con raias

Neste sentido, e sen esquecer outras disposicións encargadas de regular os requisitos para o recoñecemento e gozo das distintas prestacións, así como as condicións exixidas para a prestación de servizos sociais polas entidades públicas e privadas, aprobáronse sucesivamente as seguintes normas de rango legal:
— a Lei 3/1998, do 24 de xuño, de accesibilidade e supresión de barreiras, co obxecto de garantir a accesibilidade e o uso de bens e servizos da Comunidade a todas as persoas e, en particular, ás que teñan algún tipo de discapacidade;
— a Lei 14/2002, do 25 de xullo, de promoción, atención e protección á infancia en Castilla y León, cuxa finalidade é garantir os dereitos dos menores de idade, promover o seu pleno desenvolvemento e integración sociofamiliar e regular as actuacións para a atención daqueles que se encontren en situación de risco ou de desamparo;
— a Lei 5/2003, do 3 de abril, de atención e protección ás persoas maiores de Castilla y León, destinada a prestar unha atención integral e continuada ás persoas maiores, promovendo o seu desenvolvemento persoal e social, fomentando a súa participación e a súa integración social;
— a Lei 8/2006, do 10 de outubro, do voluntariado en Castilla y León, cuxo obxecto é promover, fomentar e ordenar a participación solidaria dos cidadáns nas actividades organizadas de voluntariado e regular as relacións que se poidan establecer con respecto ás ditas actividades.